و عمل شنيع (لواط) را حلال مي شمرد.محمّد بن نصير با حمايت «محمّد بن موسي بن فرات» وزير «المقتدر بالله» خليفه عبّاسي، قادر شده بود تا ادّعاي خود را در ميان اماميّه نشر دهد و چون دو  نفر از ايشان در اين امر شرکت داستند، فرقه ايشان به «نُمَيْريّة الفُراتيّة» معروف شد. اکثر وسيعي از پيروانشان از مدائن بودند و پس از رهبرشان «اسحاق بن محمّد احمر»، به «اسحاقيّه» معروف شدند. (1)طرفداران او قومي بودند که عبادات و شرعيات را ترک کردند و منهيات و محرمات را حلال شمرده، گفتند: دين يهود بر حق است و ما از آنها نيستيم و دين نصارا برحق ‏است و ما ازآنها نيستيم!
سعدبن عبداللّه مي‏گويد: نميري در آخر عمر بيمار شد و در آن حال مرد. در آن بيماري از وي پرسيدند: جانشين تو کيست؟ او با زبان ضعيف و گرفته ‏اي گفت: احمد؛ ولي کسي نفهميد احمد کيست! به همين جهت اين حرف موجب انشعاب پيروان او شد. عده ‏اي گفتند: مقصود نميري، احمد فرزندش بوده است. جمعي گفتند: احمدبن محمدبن موسي بن فرات است و فرقه‏ اي گفتند: منظور وي احمدبن موسي بن فرات است و فرقه‏ اي گفتند: منظور وي احمدبن ابوالحسين بن بشربن يزيد است. اين انشعاب باعث پراکندگي اتباع او گرديد. [2] .

1-(«آخرين اميد»، ص 125)

2-ر.ک: کتاب الغيبة، ص 399، ح 373.
3-این فرقه نامهای زیادی رو برای رد گم کردن تغییر داده که یکی از این نامها (اهل حق) بوده است.